Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Το οικοδόμημα, που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ.



“Όταν παραλάβεις ένα καινούργιο σπίτι,που στάζει νερά,τότε ,φταίνε αυτοί που το κατασκεύασαν.”
Το σημερινό, πάσχον οικοδόμημα που λέγεται “Ελλάδα”,όπως το ζούμε, με διαμαρτυρίες από τους περισσότερους Έλληνες , το εντάσσουν ορισμένοι , σε μια αόριστη κακοδαιμονία ,ασαφούς αφετηρίας και διαδρομής . Μια κακοδαιμονία,που αδυνατούν να προσδιορίσουν,την ευθύνη,εκείνων που το δημιούργησαν . Όσοι,όμως έχουν ζήσει την μεταπολεμική Ελλάδα, που ισοπεδώθηκε,από την Χιτλερική κτηνωδία και ξαναχτίστηκε,δεν το βλέπουν καθόλου έτσι.Γι αυτούς λοιπόν, που είναι οι περισσότεροι,από τους Πολίτες, υπάρχει η βεβαιότητα,πως τους παραδόθηκε,ένα σαθρό οικοδόμημα ,με πολλές ελλείψεις και ζητάνε σήμερα ευθύνες,από τους εργολάβους αυτού του ανεκδιήγητου κατασκευάσματος.Είναι το αποτέλεσμα της συσσωρευμένης αγανάκτησης,που νοιώθουν για τους κατασκευαστές τους,από τις ελλείψεις και τα σαθρά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, για την κατασκευή του.Αδυναμίες , που είναι κραυγαλέες και παρούσες ,σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής, από το ποδόσφαιρο,από τον τρόπο που λειτουργεί ο Δημόσιος Τομέας, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,η Δικαιοσύνη και όποιος άλλος τομέας εμπλέκεται στην λειτουργία του,με το Ελληνικό κράτος. Οι πολίτες, χωρίς στάλα υπερβολής τραβούν τον γιακά τους και μαζί μ αυτούς και όσοι ξένοι φίλοι μας ,επισκέπτονται την πατρίδα μας. Το γεγονός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τυχαίο,μόνο εάν οι ατέλειες τους ,αφορούσαν κάποια ή κάποιες του πλευρές. Επειδή όμως ,αποτελεί μια γενικευμένη πάσχουσα εικόνα,που αφορά και αγγίζει όλες τις πλευρές,που εντοπίζεται αυτή η εμπλοκή,καταλήγουμε πως είναι απόρροια ενός στοχευμένου σχεδιασμού που είχε,το κυρίαρχο σύστημα που ανέλαβε,αυτήν την ανοικοδόμηση. Για να αναγνωρίσουμε του λόγου το αληθές,θα ήταν χρήσιμο ένα μόνο παράδειγμα. Αυτό της Δημόσιας Παιδείας. Τι συνέβη όμως εκεί;Δεν υπάρχει κυβέρνηση,που να πέρασε από την χώρα,όλη την μεταπολεμική περίοδο που να μην συνέβαλε με οικονομικά μέσα,στην ανάπτυξή αυτής της Δημόσιας Παιδείας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα συνέβη,να εκτιμάται από τους Πολίτες , με θετικό συνήθως πρόσημο το πέρασμα αυτό,ανάλογα με τις δαπάνες που επένδυσε σ΄αυτήν την Δημόσια Παιδεία.Το μυστήριο όμως που κρύβει αυτή η επένδυση,είναι, το πώς έχει αξιοποιηθεί από το Ελληνικό κράτος διαχρονικά,το προϊόν αυτής της επένδυσης, που είναι τα σπουδαία μυαλά, που έχουν βγεί από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Εκεί εντοπίζουμε μια περίεργη αδυναμία που καταντάει παθογένεια ,συνολικά του μεταπολεμικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας ,που είναι συνέπεια της ίδιας αδύναμης συλλογιστικής,το ίδιο το κράτος δηλαδή,να σηκώνει τα χέρια ,δείχνοντας μια πρωτοφανή ανικανότητα να αξιοποιήσει τους καρπούς,της δικής του επένδυσης. Και αν αυτό το γεγονός αποτελεί για ορισμένους ,μια τυχαία εξέλιξη που την δικαιολογούν,για τους περισσότερους δεν θεωρείται καθόλου τυχαία,με την διαφορά πως δυσκολεύονται, ενδεχόμενα ,να προσδιορίσουν τους πραγματικούς υπευθύνους. Την δυσκολία να εξηγήσουν,αυτήν την αδυναμία και που την εντάσσουν, σε μια ακαθόριστη ευθύνη των ίδιων των Πολιτών,ενώ είναι συνέπεια της ευθύνη,του ίδιου Πολιτικού συστήματος που διαμόρφωσε σαν μπούσουλα ,την πεπατημένη συνέχεια του Ελληνικού κράτους.Δεν μπορεί να ξοδεύεις τόσα πολλά,για κάθε απόφοιτο του Πανεπιστημίου σου και την στιγμή που φθάνει η ώρα της ανταπόδοσης, να εμφανίζεται ο Χ ξένος (χώρα ή Πανεπιστήμιο) όπου με μια υποτροφία για μετεκπαίδευση ή με εξασφάλιση εργασίας,να σου παίρνει μέσα από τα χέρια,το καρπό της επένδυσης σου ,που με κόπο και ιδρώτα πλήρωσαν οι Πολίτες;Όταν όμως παρατηρείται να γίνεται το ίδιο ακριβώς ,με συνέπεια ,για δεκαετίες,τότε παύει να αποτελεί σύμπτωση,αλλά είναι ΑΔΥΝΑΜΙΑ,του συγκεκριμένου συστήματος διακυβέρνησης,που ανέλαβε την ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής Ελλάδος. Οι Έλληνες δυσκολεύονται να αποδεχτούν έναν συνειδητό ,του συστήματος αρνητικό, σχεδιασμό. Εάν κρίνουμε όμως,από όσα λέγονται με επιμονή τελευταία , για την δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων,εκτιμάτε ως συνειδητή επιλογή,ενός τρόπου που έπασχε στην οργάνωσή του,για να αποτελέσει,ως σημείο αναφοράς και αποφυγής για το μέλλον,χρεώνοντας όμως το γεγονός ,όπως συνηθίζεται τελευταία,σε άλλους ,σε σχέση με τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου