Γιατί με τον Τσίπρα, ξανά;

“Πως συνέβη κι ένα κόμμα με 4% απήχηση στους Πολίτες προ οικονομικής κρίσης,να αποτελεί σήμερα ,την μόνη αξιόπιστη λύση για το μέλλον της χώρας;”

Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε,πως ο Τσίπρας και το κόμμα του,τον Ιανουάριο 2015, έγιναν Κυβέρνηση, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά και τις στατιστικές εκτιμήσεις που έλεγαν,πως “τα μεγάλα κόμματα καθοδηγούν τους πολίτες”.Μια λαθεμένη αντίληψη ,που όπως δείχνουν τα πράγματα, είχε εμπεδωθεί πολλά χρόνια πριν,στην Ελληνική Κοινωνία. Έπρεπε να εμφανιστεί,η οικονομική κρίση που επιβάρυνε όλους,για να μεταβάλλει τους Έλληνες στην πλειοψηφία τους,σε μια μεγάλη ριζοσπαστική δύναμη που την απάλλαξε από την κηδεμονία όχι μόνο αυτής της άποψης που έξυπνα καλλιέργησε η οικονομική ελίτ της χώρας,αλλά και τον συγκεκριμένο τύπο εξουσίας που αυτή έκφρασε,από τον πόλεμο και μετά.Δεν ξέρω πότε θα ασχοληθούν,οι πεφωτισμένοι αναλυτές που καθοδηγούν την βούληση των περισσοτέρων πολιτών, για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο Τσίπρα ακριβοδίκαια,μιας και είναι μοναδικό,τουλάχιστον στην Ευρώπη. Και ενώ λέγεται πως οι πολίτες άγονται και φέρονται από τα μεγάλα κόμματα , δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση που κουβεντιάζουμε. Και όχι μόνο αυτό,παραμένει,όπως δείχνει η ανάπτυξη του σκηνικού ,που εγκαθίδρυσαν οι πολίτες ύστερα από εκλογές, παρά τα φαιδρά και όσα ακούσαμε ,περι... στιγμιαίας αριστερής παρένθεσης και παροδικής αλλαγής που δεν θα έχει μάκρος.Και όχι μόνο παραμένει, αλλά σε πείσμα των Κασσάνδρων με τα όσα δυσάρεστα ακούμε να λέγονται,για διάλυση,να αποτελεί την μόνη αποδεκτή λύση διεθνώς,για το μέλλον της χώρας. Αυτό δείχνει η μονομέτωπη συστράτευση,εναντίον του,ολόκληρου του παλαιού πολιτικού συστήματος,που οδήγησε στα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, την χώρα. Τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο,είχαν να κάνουν με την φύση των αλλαγών που επεβλήθησαν,δηλαδή με την εξάρτηση της πολιτικής από το λεγόμενο “παρασιτικό κεφάλαιο”,που ήταν αγοραίο και απείθαρχο,απέναντι στις φιλελεύθερες οικονομικές αρχές που ήθελαν να εγκαταστήσουν οι ΗΠΑ. Το μοντέλο που προωθούσαν ήταν χοντρικά το εξής, για να καταλαβαινόμαστε: “Πρέπει να υπάρχει πλήρης ελευθερία του κεφαλαίου,το οποίο αφού δίνει δουλειά στον κόσμο, μπορεί να κερδίζει και να φορολογείται νόμιμα από την πολιτεία για αυτά που κερδίζει”. Βοηθούντος και του κόμματος ,που δήλωνε, εκφραστής της πάλης των τάξεων των εργαζομένων,αποκρύβει η λογική αυτή,χωρίς να γίνει η απαραίτητη επεξεργασία διαχωρισμού “υγιούς” και “παρασιτικού” κεφαλαίου.Έτσι επιβλήθηκε ερήμην της πραγματικότητας,ένα μπάχαλο περί κεφαλαίου,για να ψαρεύει στα θολά νερά,ψήφους....με συναίσθημα,το κόμμα των εργαζομένων και που είχε σαν αποτέλεσμα όμως,η άλλη πλευρά,αυτή που υποτίθεται υπηρετούσε το κεφάλαιο να γίνει καθεστώς,αφού μοναδικά ,όχι μόνο δεν φορολογούσαν τα κέρδη του οι κυβερνήσεις ,αλλά έπρεπε ,οι πολίτες της χώρας να πληρώνουν τους φόρους τους,αντί για εκείνους,που τα έκρυβαν,πίσω από ένα δαιδαλώδες σύστημα πολυνομίας. Γιάννης κερνούσε και Γιάννης έπινε,δηλαδή.Το γεγονός αυτό είχε ακόμη μεγαλύτερες συνέπειες σε βάρος των πολιτών.Να καλλιεργείται διεθνώς η άποψη πως “η Ελλάδα είναι μια απείθαρχη χώρα,που οι κυβερνώντες της κάνουν ότι θέλουν ,χωρίς να πληρώνουν αυτό που τους αναλογεί”. Έτσι φτάσαμε στο χτές,όπου οι Γερμανοί θεώρησαν,πως αφού οι Κυβερνήσεις των Ελλήνων δεν πληρώνουν τα χρέη τους και δεν υποχρεώνουν το κεφάλαιο να το κάνει,θα πρέπει να επιβληθεί Μνημόνιο.Έτσι συνέβη ,που με τις ευλογίες της τότε Ελληνικής συγκυβέρνησης (Σαμαρά-Βενιζέλου)να αποδεχτούν να πληρώσουν,τα μόνιμα υποζύγια,που ήταν οι πολίτες και όχι το “παρασιτικό” κεφάλαιο,ως όφειλε. Εκείνοι λοιπόν (οι πολίτες),κατάλαβαν την πανάθλια αυτή συμπαιγνία και έστειλαν τους τότε συγκυβερνώντες στα σπίτια τους , ανεπιστρεπτί. Ποιοι είναι όμως οι φόβοι,από δω και πέρα; Να μη συμβεί ότι συνέβη με το ΠΑΣΟΚ,το οποίο αρχικά αμφισβήτησε αυτή την σχέση για να ενσωματωθεί στην πορεία με το σύστημα,στοιχείο που έγινε αντιληπτό από τους πολίτες,που το εγκατέλειψαν. Συμπέρασμα:Δεν μπορεί να υπάρξει υγιές κεφάλαιο,χωρίς να πληρώνει τους φόρους που του αναλογεί εσαεί,γιατί ΣΕ ΟΛΑ,στη ζωή,υπάρχει ένα τέλος.Ιδιαίτερα όταν κάποιοι,ενώ μιλούν για μείωση της φορολογίας,εννοούν, πίσω από τις λέξεις,πως θα πρέπει να συνεχίσουν να πληρώνουν οι πολίτες ,τα σπασμένα τα δικά τους.Τελεία και παύλα.