Πολλοί από εμάς,έχουμε ταυτίσει την προστασία του δημόσιου και του ιδιωτικού μας χώρου,με την αστυνόμευση.Πόσοι άραγε από εμάς σκεφτήκαμε πως η προστασία του χώρου,αίφνης από τις αλόγιστες
καρικατούρες ,με τα σπρέι των πιτσιρικάδων είναι ζήτημα πολιτισμού και όχι αστυνόμευσης,που εμπλέκει και την Πολιτεία στην αντιμετώπισή του;Εάν δεν επιμερίσουμε,τα θέματα που υποβαθμίζουν έναν δημόσιο χώρο
και δεν τα ιεραρχήσουμε σωστικά και κατά προτεραιότητα
,προλαβαίνοντας τις αιτίες που τον μεταβάλουν σταδιακά σε
σκουπιδότοπο,τότε το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Άραγε ,πόσες από τις δημοτικές μας αρχές,που έχουν την ευθύνη της διατήρησης των δημοτικών χώρων καθαρών, σκέφτηκαν , τα παιδιά, που βάφουν ανεξέλεγχτα με σπρέι στους τοίχους των συμπολιτών μας,να τα μαζέψουν
και να διοργανώσουν,ετήσιους διαγωνισμούς που ως έπαθλο για τους νικητές θα είχαν, την ανάθεση, να βάψουν καλαίσθητα,τα δημόσια σχολεία της περιοχής και τα δημόσια Νοσοκομεία,με συμβολικό κόστος; Πόσοι Δήμοι κατάλαβαν,πως αυτά τα παιδιά, ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΟΥΝ ,για την αγορά των σπρέι ,ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΤΟΥ΅Σ, θα έστεκαν φιλικά προς εκείνους,που θα δημιουργούσαν υπαίθριους χώρους,με μεγάλα πλακάτ για τις δοκιμές
τους,που κάτω από συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις ,τα σπρέι θα τα διαθέτουν οι Δήμοι,δωρεάν; (
https://www.facebook.com/photo
΄Οταν δεν συμβαίνει αυτό,είναι φυσικό και επόμενο, ο πιτσιρικάς να διοχετεύει την δεξιότητα του, όπου βρει, όπως γίνεται σήμερα,που μπορεί όμως να είναι και το δικό σου σπίτι, δημιουργώντας έτσι και ένα αίσθημα απαξίωσης,σε κάθε τι που δεν είναι δικό του. Το ζήτημα,ξεφεύγει είναι η αλήθεια,από το γεγονός αυτό καθ΄αυτό και επεκτείνεται σε έναν χώρο πολιτικό που μας αποχαιρετά φεύγοντας. Το
εάν νοιαζόμαστε δηλαδή, για κάτι που αποτελεί ,την κοινή δημόσια περιουσία όλων μας.Η εξατομίκευση των πάντων,είναι συνώνυμο,μιας παροχημένης αντίληψης,που ανυποψίαστα μας έχει μπολιαστεί από χρόνια πριν,ώστε να πιστεύουμε,πως κάθε τι δημόσιο ,δεν μας αφορά,αφού δεν
έχει σχέση με τα στενά ιδιοκτησιακά όρια,που προσδιορίζονται στα όρια του δικού μας σπιτιού. Θέλουμε βέβαια την δημοτική παιδική χαρά της γειτονιάς μας,θέλουμε καθαρή και επισκέψιμη την παραλία μας, αλλά......δευτερευόντως επειδή δεν είναι σπίτι μας. Δεν είναι όμως έτσι, αφού, δεν μπορεί αυτή η εικόνα της απαξίωσης να αποτελεί πρότυπο σκέψης για κανένα.
Την εβδομάδα που μας πέρασε,έπεσε στα χέρια μου ένα ένθετο περιοδικό,μιας εφημερίδας,με τίτλο " Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και χώρο".Με δυο λόγια,αναφερόταν,στο πως ένας δημόσιος χώρος, που δεν έχει τον απαιτούμενο σεβασμό από τον κάθε φορολογούμενο πολίτη,που
συμβάλει στην δημιουργία του, μπορεί να μεταβληθεί σε
σκουπιδότοπο.Ένα από τα παραδείγματα αξιόλογης αναμόρφωσης δημόσιου χώρου,που αναφερόταν το ένθετο ,ήταν,το πως έγινε η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης,με την ανακαίνισή της.Να επαναλάβουμε λοιπόν πως η
διατήρηση ενός δημόσιου χώρου,καθαρού και επισκέψιμου είναι ζήτημα πολιτισμού.Πως να κρίνεις επομένως συμπεριφορές,για τον συγκεκριμένο χώρο,όπου,σε λίγες μόλις εβδομάδες μετά την παράδοσή της, η νέα
παραλία,το στολίδι της πόλης μας, στους Θεσσαλονικείς.......γέμισε κάθε επιφάνεια στεγασμένου, κυρίως ή βοηθητικού χώρου,με σπρέι, από εκείνους τους μικρούς επίδοξους......μεγάλους κομικατέρ, που βρήκαν
επιφάνειες καθαρές για να μας δείξουν τις "προθέσεις " τους,με τις......δεξιοτεχνίες τους; Γι΄αυτό λέμε,πως είναι ευθύνη της Πολιτείας να κατευθύνει του Δήμους εκείνους,που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ,τους τρόπους αντιμετώπισης,ενός φαινόμενου που απαξιώνει τον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Και επειδή οι Δημοτικές εκλογές έρχονται λίαν συντόμως,καλό θα είναι ο καθένας μας ,να έχει τα μάτια του ανοιχτά,για να δεί τι μας προτείνουν,όσοι ζητάνε την ψήφο μας, για να τους επιλέξουμε.Ιδού η Ρόδος.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου