Η Ελλάδα πεθαίνει:......από το ξεχασμένο Δημογραφικό πρόβλημα. (Δεύτερη προσέγγιση...)

“ Σαν δεν έχεις μαντίλι να τριφτείς ,μη περιμένεις από τον άλλον μαντίλι να σου δώσει, για να κλάψεις”

Το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την επιβίωσή της,κι ας μη πολυκουβεντιάζεται. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε πως η προτεραιότητα του,ξεπερνά ακόμη και τα προβλήματα που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Το συναντάμε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής.Από τον στρατό,την παραγωγική διαδικασία,έως και το πλέον αστείο,που αφορά, τις παιδικές φωνές, που ακούγαμε κάποτε.Σ΄εκείνα,τα μικρά “διπλά”του ποδοσφαίρου,που πρόχειρα στήναμε με δυο τούβλα,για εστίες ,που έχουν εκλείψει. Σήμερα οι νέοι μας,αργοπεθαίνουν πίσω από τα τάμπλετς,που η τεχνολογία διαφήμισε πως θα βελτίωνε την ζωή μας.Έτσι κατάντησε,αντί να ρωτάμε τον γνωστό μας,πόσα παιδιά έχει, εναγώνια ενδιαφερόμαστε για να μάθουμε εάν και πόσα τάμπλετς διαθέτει στο σπίτι του και εάν ξημεροβραδιάζονται τα παιδιά του ,πίσω απ΄αυτά.Και οι.....μάνες στο κατόπιν.Μπες μέσα σε ένα λεωφορείο και θα δεις,εάν είναι έτσι. Εξ αιτίας τους,προβλήματα που δεν είχαμε κατά νου, εμφανίστηκαν με μια καταστρεπτική δυναμική για τον τόπο. Δημιουργούνται κινήσεις επείγουσες από προοδευτικούς πολίτες,για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της “ουράς”,σε νέα προβλήματα που έχουν προκύψει (παιδική πορνογραφία,αποπλανήσεις κ.α.) Η σημασία, στους στίχους του Μπρέχτ ,πως “.......στο τέλος μας φάγανε οι κοριοί” ,βρίσκεται μπροστά μας. Τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ανάπτυξη που φανταζόμαστε ή ονειρευόμαστε, για την Ελλάδα ,εάν δεν υπάρξουν, νέοι άνθρωποι,να την αξιοποιήσουν και να την ζήσουν. Το βλέπεις και στην ποιότητα και παραγωγή Κοινοβουλευτικού έργου στην Βουλή των Ελλήνων.Από τις χιλιάδες επερωτήσεις που καταθέτουν ,ετησίως, καμία που να αφορά αυτό το μεγάλο θέμα ,δεν έχει απασχολήσει τα πολιτικά κόμματα του τόπου μας,ώστε να προκληθεί μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση,στη Βουλή.Εκείνο που βλέπουμε να απασχολεί, είναι ο πόνος που γεννά η απώλεια της εξουσίας και η επανάκτησή της. Όπως και ο άλλος, που βλέπουμε να απασχολεί,που είναι ,για το αν και κατά πόσο θα διατηρηθούν οι Off shore,εταιρείες που να εξασφαλίζουν τους αφορολόγητους ,πόρους τους,για τους ίδιους και τους άλλους.Λίγο τους νοιάζει εάν θα επιβιώσει αύριο η Ελλάδα. ΄Ετσι οι πολίτες ,οδηγούνται στην απαξίωση των Πολιτικών και της Πολιτικής.Προτάξεις ζητημάτων,που να κινητοποιούν τους πολίτες με μια νέα δυναμική,λείπουν από την επικαιρότητα. Τι, να την κάνουν οι πολίτες την “αριστεία”,όταν δεν θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα ,να την αξιοποιήσουν .Σαφώς και την πρώτη ευθύνη την έχει η Κυβέρνηση.Είναι όμως η μόνη; Ούτε ο ΣΕΒ ασχολήθηκε ,στο πρόσφατο συνέδριό του,που λόγο παραγωγής θα έπρεπε,να συμπεριλάβει το ζήτημα στα θεματικά του τραπέζια.Τίποτα. Διαβάζουμε όμως, στις 4 προϋποθέσεις που βάζουν οι επικεφαλής οικονομολόγοι του, με τίτλο : “ Τέσσερεις προϋποθέσεις για επανένταξη στην Παγκόσμια Οικονομία” 1ον) Δημοσιονομική πειθαρχία,2ον)Ευέλικτη αγορά εργασίας 3) Εξαγωγικός προσανατολισμός και 4ος) Πολιτική σταθερότητα. Πουθενά δεν βλέπεις να απασχολεί τον ΣΕΒ,έστω, ως υποσημείωση, για την ανάγκη παραγωγικού διαλόγου. Σε ποιους και για ποιους,όλα αυτά; Εφεξής , ζήτημα με κορυφαίο οικονομικό ενδιαφέρον, χωρίς προτάσεις για την αντιμετώπιση του Δημογραφικού,θα είναι ελλιποβαρές στην ουσία του. Ωραία η λογική ανάπτυξης όρων,για να γεμίσουν τα ταμεία των επιχειρήσεων.Δεν θα έπρεπε όμως και οι επιχειρήσεις,ανάλογα με τις δυνατότητες τους,να σπεύσουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη;.Δεν το είδαμε αυτό ,ούτε ως προβληματισμό,για το πού οδηγείται η χώρα.Εκείνο όμως που βλέπουμε με ενδιαφέρον,είναι να διατυπώνεται η ανάγκη,μείωσης της φορολογίας,καλώς για να προκύψουν μεγαλύτερες επενδύσεις σε νέες θέσεις εργασίας,για μείωση του Φ.Π.Α ,καλώς για τον ίδιο παραπάνω λόγο,όμως προτάσεις για αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων που θα συμβάλει στην αύξηση των μελών της εργαζόμενης οικογένειας δεν είδαμε πουθενά.Βάλτε ζητήματα στα συνέδριά σας,που να απαντούν σε ζωτικούς προβληματισμούς των εργαζομένων,και όχι μόνο στο πώς θα βγουν κερδισμένες οι επιχειρήσεις σας. Δυστυχώς με τα μπούρου-μπούρου, λιγοστέψαμε και βρεθήκαμε στα όρια του αφανισμού μας. Απόφαση χρειάζεται ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ......χτές,όχι αύριο,ούτε στο μέλλον.ΤΩΡΑ ,λεβέντες......