Η σημερινή Ν.Δ στηρίζει την παρασιτική οικονομία.Είναι λάθος να πιστεύουμε πως εκφράζει την ιδιωτική πρωτοβουλία και το υγιές κεφάλαιο.

" Όσα δεν φτάνει η αλεπού ,τα κάνει κρεμαστάρια." Λαϊκή ρήση.
Εάν στα δύσκολα χρόνια,των Μνημονίων ,έχει προκύψει και μία αλήθεια, κατά το “ουδέν καλόν αμιγές κακού” ,είναι πως αυτοί που δημιούργησαν, την Οικονομική Κρίση ,όπως την ζούμε όλοι , αναγκάστηκαν να καταργήσουν τις διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές που χώριζαν τα συμφέροντα των εχόντων,από τους μη έχοντες και αποκαλύφθηκαν. Δεκαετίες τώρα, με το λάου λάου,οι εκφραστές των μεγάλων παρασιτικών συμφερόντων,είχαν καταφέρει να στηρίζονται εκλογικά από τους μη έχοντες και να βγάζουν δικές τους Κυβερνήσεις. Παράδοξο μεν ,αληθινό δε. Είναι η πρώτη φορά,που συνειδητοποιούν οι Πολίτες,πως το κόμμα που εμφανιζόταν παλαιότερα , ως συντηρητικό κόμμα ή άλλοτε ως κεντροδεξιά,δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την βάση στήριξης ,ενός παράφρονα,πολιτικού όπως έχει χαρακτηριστεί,ο Γερμανός Σόϊμπλε και η πολιτική, που Πανευρωπαϊκά θέλησε να επιβάλλει, αρχίζοντας από τον πλέον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, που ήταν η "συνεργαζόμενη" (;) Ελλάδα, ως πειραματόζωο της.Ένα, πολύ ενδιαφέρον ζητούμενο μέσα στα πολλά , αφορούσε την ασάφεια που υφέρπει δεκαετίες τώρα και περιέργως λειτουργεί έτσι και σήμερα, σχετικά με το τι εννοούμε στην πράξη ,όταν λέμε, “διαχωρισμός του Κεφαλαίου” στην Ελλάδα. Το υγιές Κεφάλαιο ,κατά τους γνωρίζοντες, είναι η κινητήριος δύναμη,της όποιας οικονομικής δραστηριότητας,που το επιζητούν οι πάντες όταν γίνουν Κυβέρνηση,μέσα από τις επενδύσεις,που η αναμονή τους, είναι πηγή ελπίδας ,για όσους τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. Η διαφορά όμως στις αντιλήψεις,που είναι μπολιασμένες γερά στην Ελλάδα, σε σχέση με τον προσδιορισμό του υγιούς Κεφαλαίου , είναι πως ,θεωρητικά, μα κυρίως πρακτικά,δεν έχει γίνει ακόμη, διαχωρισμός του “παρασιτικού κεφαλαίου” ,από το υγιές κεφάλαιο, με συνέπεια, αυτή η ασάφεια να γενικεύεται θολά και να αποτελεί την πηγή της όποιας κακοδαιμονίας που ταλαιπωρεί τους Έλληνες εργαζόμενους, δεκαετίες τώρα, από τον πόλεμο και μετά,όπου ο μοναδικός εργαζόμενος σε ένα μαγαζί,πιστεύει,πως το αφεντικό του,που στην ουσία τον συντηρεί,εκπροσωπεί το......κεφάλαιο,είναι ο εργαζόμενος εκείνος που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει,πως σε ένα επιχειρηματικό κοτέτσι,όπως είναι τα μαγαζιά στην Ελλάδα,δύσκολα μπορεί να γίνει διαχωρισμός,σε προβλήματα,εργοδότη και εργαζόμενου  που θεωρούνται πως είναι κοινά,στις μικρές επιχειρήσεις.Είναι η κύρια αιτία,που και στις μεγάλες εταιρείες Ελληνικών Οικονομικών συμφερόντων, τα μάζεψαν και έφυγαν από την Ελλάδα ,επί διακυβέρνησης της χώρας από την Ν.Δ του κου Σαμαρά (όπως είναι οι Όμιλοι Στασινόπουλοι,Αγγελόπουλοι κ.λ.π) γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν,το “παρασιτικό” Κεφάλαιο που είναι κυρίαρχο στη Ελλάδα, που έβγαζε και έλεγχε,με τους νόμους που παρήγε και επέβαλε ,Κυβερνήσεις για πολλές δεκαετίες, ενάντια σε μια κοινωνία που αιμοργούσε και απορούσε ,χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει, και τους λόγους ,της κακοδαιμονίας της. Ένας ,άλλος σημαντικός Ελληνικός οικονομικός παράγοντας ,που δεν επενδύει στην Ελλάδα,είναι και ο υγιής εφοπλισμός, που τελευταία υπήρξε ο στόχος ,του ανατριχιαστικού Σόϊμπλε.Το εάν δεν επενδύουν,στην Ελλάδα ,οι Έλληνες εφοπλιστές , δεν είναι γιατί φοβούνται μην τυχόν και έρθουν, τίποτα “ξεβράκωτοι με τραγιάσκα” και τους τα πάρουν,αλλά κυρίως και μόνο γιατί,κουμάντο κάνει στην Ελλάδα το παρασιτικό κεφάλαιο,που αποτελεί τον μεγαλύτερο αντίπαλο του υγιούς, που επειδή δεν ελέγχεται,δεν μπορεί και να αντιμετωπιστεί. Εκεί βρίσκεται η απάντηση στο απλοϊκό ερώτημα που θέτει ο καθένα μας “ μα καλά ,έχουμε την μεγαλύτερη ναυτιλία στον κόσμο,γιατί δεν επενδύει στην Ελλάδα;” Στην κατ΄εξοχήν λοιπόν, χώρα του Κεφαλαίου,με τη ισχυρότερη οικονομία στον πλανήτη,όπως είναι οι Η.Π.Α,υπάρχουν αυστηροί κανόνες,όπου το μεγαλύτερο αδίκημα ενός Ομίλου επιχειρήσεων ή ενός πολίτη,είναι να μην πληρώσει τους φόρους ,που οφείλει και του αναλογούν να πληρώσει, στην εφορία,της χώρας του. Εδώ στην Ελλάδα,οι εκφραστές του παρασιτικού Κεφαλαίου,όχι μόνο δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν,αλλά βάζουν όλους εμάς να τους πληρώνουμε, στη θέση τους,με τις ελαφρύνσεις που κάθε φορά επινοούν,κάτι που δεν συμβαίνει σε καμιά ευνομούμενη χώρα στον κόσμο,που σέβεται τον εαυτό της . Πώς; Με το να ελέγχουν και να καθοδηγούν τις δικές τους Κυβερνήσεις,όπου διαμορφώνουν το νομικό πλαίσιο ενός φαινομενικά υγιούς ανταγωνισμού Βάζουν δηλαδή τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα και αναρωτιόμαστε όλοι, για το πότε επιτέλους θα γίνουμε και εμείς,μια νομοταγής νοικοκυρεμένη χώρα,του Κόσμου. Έτσι,όταν συμβεί, να αλλάξει χέρια η εξουσία ,τότε τους πιάνει μεγάλη πρεμούρα και ανησυχία,μη τυχόν και διαταραχτούν τα καλά και δικά τους ατομικά συμφέροντα,που τα γενικεύουν,ως δήθεν κίνδυνο για τα συμφέροντα των Πολιτών και της Ελλάδος. Έτσι συνέβη χτες με το ΠΑΣΟΚ,σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ και αύριο δεν ξέρω με ποιό άλλο κόμμα.Γι αυτό λέγεται συχνά πως “ δεν αρκεί,να αλλάξεις Κυβέρνηση μόνο, αφού σημαντικός παράγοντας είναι η εξουσία ,που έχουν δημιουργήσει τα συμφέροντα αυτά ,όλα τα προηγούμενα χρόνια. Επομένως η διακριτή διαφορά μιας Κυβέρνησης,που νοιάζεται για τον Πολίτη,είναι να μειώνει διαρκώς την ανισότητα που δημιούργησε,το φαύλο καθεστώς των συμφερόντων,σε βάρος του Πολίτη.Εκεί κρύβεται ,η αντίθεση των Πολιτών,στα όσα εκφράζει σήμερα ,ο κομματικός χώρος,που αγκαλιάζει τον παρασιτισμό στην Ελλάδα και ακούει στον  όρο,για τον υπόλοιπο Κόσμο και την Ελλάδα, " κόμμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας”, που αποτελεί την συνέχεια,της όποιας κακοδαιμονίας για τον τόπο ,από τον πόλεμο και μετά.Δεν είναι δηλαδή θέμα ,μιας κομματικής προτίμησης.Είναι κάτι πέρα απ αυτό,κάτι ευρύτερο.Η πρόσδεση του συντηρητικού χώρου, με το παρασιτικό κεφάλαιο,αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή για την Ελλάδα,που ανάγκασε κάποτε ,τον καπετάν Γιάννη Λάτση, τον εφοπλιστή, να πει “ στην Ελλάδα,δεν επενδύουμε.......εκείνο που κάνουμε, είναι δωρεές.......σε ασθενοφόρα ή “γαλατάδικα” της αστυνομίας κ.λ.π. Έτσι φτάσαμε ,σε μια στιγμή,που όταν χτύπησε η κρίση την Ελλάδα, μας έκαναν να πιστέψουμε πως φταίει η κατσίκα του γείτονα,που είναι ζωντανή,ενώ η δική μας ψόφησε από την ασιτία. Να θεωρήσουμε δηλαδή πως φταίνε, οι δημόσιοι υπάλληλοι που την είδαν κάποια στιγμή “εξουσία”, για να καταδυναστεύουν τον Πολίτη,όταν γνωρίζουν και εκείνοι,πως επιλέχτηκαν για να τον υπηρετούν. Μια κρίση εμπιστοσύνης του πολίτη,προς τον....τυροπιτά ,που δεν έκοψε απόδειξη, ενώ έπρεπε, η σ΄αυτόν που θεωρητικά αποτελούσε,το ρετιρέ .....στους μισθούς της πολυκατοικίας,την στιγμή που τα δισεκατομμύρια από τις μίζες για τα εξοπλιστικά και την διαφθορά ,σφύριζαν γύρο από τους Τσοχατζόπουλους,τους Γιάννους,τους Τσουκάτους και τους Παπαγεωργόπουλους κάθε είδους ,που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και βύθισαν την χώρα στην χρεοκοπία και στην ανυποληψία.